Η περιοχή του Γαλατσίου κατοικούνταν από τα προϊστορικά χρόνια. Τα Τουρκοβούνια υπάγονταν στον αρχαίο δήμο Βατή όπου κατοικούσε η Αιγηίδα Φυλή και είχε προστάτη τον Ηρακλή.
Στις αρχές του αιώνα η περιοχή είναι ακόμα ακατοίκητη. Τα Τουρκοβούνια παραμένουν σχεδόν απάτητα – το 1903 στρατιωτικός χάρτης της σχολής Ευελπίδων δείχνει ότι η “Εύμορφη Εκκλησιά” είναι ακατοίκητη. Οι πρώτοι μόνιμοι κάτοικοι καταφθάνουν γύρω στα 1910 και έρχονται κυρίως ως εργατικό δυναμικό για τη λειτουργία των Καμινιών. Τα πρώτα σπίτια χτίζονται κοντά στην σημερινή περιοχή “Λιναρά”. Η περιοχή αρχίζει ν’ αναπτύσσεται με πιο γρήγορους ρυθμούς. Δεν έχει μπει ακόμα στο σχέδιο και αυτό διευκολύνει αρκετούς να χτίσουν αυθαίρετα. Το 1925 οι κάτοικοι φτάνουν περίπου τους 1000 και γίνονται οι πρώτες προσπάθειες να δημιουργηθεί Κοινότητα και ν’ αποσχισθεί από τον Δήμο Αθηναίων. Το 1927 δημοσιεύεται διάταγμα με το σκοπό αυτό, αλλά ανακαλείται 2 μήνες αργότερα, αφού οι περισσότεροι κάτοικοι δεν είναι Δημότες Αθηναίων.
Μέχρι το 1925 περίπου, η περιοχή αποτελεί τόπο εξοχής για πολλούς Αθηναίους. Ήδη από τα τέλη του περασμένου αιώνα το παλάτι διοργάνωνε κυνήγι αλεπούς στα Τουρκοβούνια, όπως έγραφαν και εφημερίδες της εποχής, όπου έπαιρναν μέρος έφιππες κυρίες. Όταν μάλιστα το Πάσχα συνέπιπτε με τη γιορτή του Αγ. Γεωργίου (Ομορφοκκλησιά) τότε γινόταν τριήμερο γλέντι, όπου οι βοσκοί πρόσφεραν δωρεάν κρέας και γάλα στους εκδρομείς. Την ίδια εποχή περίπου (το πρώτο τέταρτο του αιώνα) χτίζεται απέναντι από το ναό της Αγ. Γλυκερίας το ξενοδοχείο “Δροσιά” ιδιοκτησίας Λιασκοβίτη. Το ξενοδοχείο φιλοξενεί κατά καιρούς μεγάλα ονόματα πολιτικής, οικονομικής και καλλιτεχνικής ζωής το τόπου. Λέγεται μάλιστα ότι σ’ α κρύφτηκε ο Νικόλαος Πλαστήρας από το ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου που ήταν συγχωριανός του, όταν τον κυνηγούσαν πράκτορες των Μεγάλων Δυνάμεων για ανακαλέσει την καταδικαστική απόφαση “Δίκης των Εξ”. Αργότερα δημιουργείται δίπλα στο ξενοδοχείο και το νυχτερινό κέντρο “Δροσιά” γνωστό ως “Μοστρού”, λειτουργεί πολλά χρόνια και αφήνει εποχή στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας για τους χορούς και τα ονόματα που φιλοξενεί.
Η πόλη αρχίζει ν’ αναπτύσσεται με γρηγορότερους ρυθμούς. Δεν κατοικείται πια μόνο από Ναξιώτες και Στερεοελλαδίτες αλλά αρχίζουν να καταφθάνουν κάτοικοι όλα τα μέρη της Ελλάδας.
Στα “Ναξιώτικα” ευωδιάζει ο τόπος από περιβόλια και τα λουλούδια. Έχουν δημιουργηθεί τα πρώτα καταστήματα π εξυπηρετούν τους κατοίκους. Το 1932 μάλιστα νιώθουν την ανάγκη να δημιουργήσουν τον πρώτο σύλλογο. Ονομάζεται “Αναγέννηση”. Ξεκινά ως αθλητικό σωματείο με μια ομάδα ποδοσφαίρου αλλά δίνει την ευκαιρία να συναντιούνται νέοι και μη της εποχής. Ως ιδρυτικά μέλη αναφέρονται οι Κεφαλληνός, Ανδρεόλας, Καφρίτσας, Πρωτονοτάριος, Σιαμαντάς, Ασφής, Γεωργαντής, Φακίνος. Το 1951 μετονομάζεται σε “Αθλητική Ένωση Γαλατσίου”.
Το 1935 το Γαλάτσι αποκτά λεωφορειακή γραμμή. Τα παμπάλαια αυτοκίνητα που μπαίνουν για να εξυπηρετήσουν τους κατοίκους ανεβοκατεβαίνουν με λιγοστούς επιβάτες. Το τέρμα της διαδρομής ήταν ακόμα στο “Λιναρά”. Δύο χρόνια αργότερα οι αυξανόμενες ανάγκες επιβάλλουν να φτάσει μέχρι το σημερινό Παλαιό Τέρμα.
1940: Στο Αλβανικό Έπος πολλοί Γαλατσιώτες δίνουν το παρόν. Ακολουθεί η Κατοχή. Πολλοί Γαλατσιώτες θυμούνται ακόμα την πείνα. Το συσσίτιο ελάχιστο και η δουλειά στα Καμίνια πολύ βαριά. Τα πεύκα των Τουρκοβουνίων γίνονται καυσόξυλα για να ζεσταθούν όχι μόνο Γαλατσιώτες αλλά και πολλοί Αθηναίοι.
Παρ’ όλες όμως τις δυσκολίες δεν διστάζουν να πάρουν μέρος στον αγώνα κατά των κατακτητών . Πάρα πολλοί παίρνουν μέρος στην Αντίσταση ενώ το βουνό φιλοξενεί κατά καιρούς πολλά μέλη Αντιστασιακών οργανώσεων και κρατά καλά κρυμμένα τα μυστικά τους από τους Γερμανούς.
Μεταπολεμικά το Γαλάτσι διευρύνεται ακόμα περισσότερο. Η εσωτερική μετανάστευση φέρνει όλο και περισσότερους καινούριους κατοίκους στην περιοχή που αναπτύσσεται με ραγδαίους ρυθμούς. Το 1952 γίνεται δεύτερη απόπειρα να γίνει Κοινότητα. Η απόφαση παίρνεται τελικά το 1954. Το Γαλάτσι έχει 9.000 κατοίκους (!) Μέσα σε 9 χρόνια φτάνει τους 14.000 (!) και το 1963 γίνεται Δήμος.
