Ιερό Ησυχαστήριο Προφήτη Ηλία στο Αττικό Άλσος
Η ιερά μονή Προφήτου Ηλία στο Γαλάτσι είναι ένα μικρό ησυχαστήριο με λίγες μοναχές που το διατηρούν και το φροντίζουν. Στο χώρο θα βρείτε ένα μέρος κατάλληλο για ηρεμία και προσευχή έτοιμο να υποδεχθεί όλο τον κόσμο. Οι μοναχές του μοναστηριού είναι πάντα δίπλα σας για να σας ξεναγήσουν και αλλά και να σας φιλοξενήσουν στον χώρο όπου φροντίζουν. Βρείτε κι εσείς την ηρεμία και την γαλήνη που προσφέρει απλόχερα η μονή του Προφήτου Ηλία στο Αττικό Άλσος.
Τη μονή υπηρετούν η ηγουμένη Φιλαρέτη, 4 μοναχές και 1 δόκιμη.
Τηλ.: 2106982600 Αττικό Άλσος, Ιωαννίνων 2 ΤΚ 11363
απόσπασμα από το άρθρο / παρουσίαση του Ζωγράφου – Συγγραφέα Αποστόλη Νικ. Σαχά
Το Ιερό Ησυχαστήριο του Άη Λια του Θεσβίτου έχει ως γενέθλιο έτος το 1937. Τότε, οι Μοναχές Φωτεινή, Φιλοθέη και Νεκταρία, κατά κόσμον Αφροδίτη Φιλιακού από την Εύβοια, Ελένη Ραυτοπούλου και Ιωάννα Κλάδου από την Πελοπόννησο, επέλεξαν ως Ησυχαστήριο τα Τουρκοβούνια, το ξεχωριστό για την ομορφιά του Αττικό Άλσος.
Τον Ιούλιο του 1938, οι μοναχές αυτές, με την άδεια του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρίου Χρυσόστομου Παπαδόπουλου, έχοντας ως συνοδό τον πνευματικό τους, αείμνηστο Αρχιμανδρίτη Ευγένιο Συμεωνίδη φρόντισαν με την βοήθεια τεχνιτών να τεθεί ο θεμέλιος λίθος των κελιών. Ένα έτος μετά, τον Μάιο του 1939, ημέρα Δευτέρα και ώρα 10 το πρωί τέθηκε ο θεμέλιος λίθος του Ιερού Ναού, η οικοδόμηση του οποίου διήρκησε δύο έτη. Έτσι, στις 20 Ιουλίου του 1941, εορτή του Προφήτη Ηλία και με την βοήθεια του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, ο ιερομόναχος Ονούφριος τέλεσε την Πρώτη Θεία λειτουργία.
Ο Ναός, Βυζαντινού Ρυθμού και Σταυροειδούς Βασιλικής μεθ΄ ενός Τρούλου, αρχικά ήταν πολύ μικρός αποτελούμενος από το Ιερό Βήμα και τον κυρίως Ναό. Με την πάροδο των ετών, η προσέλευση γυναικών, οι οποίες θέλησαν να μονάσουν αναζητώντας περισυλλογή, προσευχή και θεία λατρεία, παρουσίασε σημαντική αύξηση.
Στο ξεκίνημα της θρησκευτικής αυτής αναγέννησης του Ιερού Ησυχαστηρίου, είκοσι Μοναχές θέλησαν να βιώσουν την αληθινή ησυχία θέτοντας τα θεμέλια για ανάβαση της ψυχής προς τα άνω, προς συνάντηση με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Ως γνωστόν η ακτημοσύνη, η παρθενία και βέβαια η υπακοή είναι αμετάβλητοι στόχοι του κάθε Μοναχού, ο οποίος αγωνίζεται νυχθημερόν να τους αποκτήσει με εργασία και νηστεία.
Η μοναστική ζωή του Ιερού Ησυχαστηρίου ξεκίνησε με πρώτη Ηγουμένη, την Φιλοθέη Μοναχή. Μετά την κοίμησή της, τον Νοέμβριο του 1944, την Ηγουμενία αναλαμβάνει η Φωτεινή Μοναχή, η οποία ουσιαστικά υπήρξε και η πρώτη κτήτορας της Μονής, ασκώντας τα Ηγουμενικά της καθήκοντα έως την κοίμησή της, τον Ιούλιο του 1966.
Ωστόσο, ο αριθμός της Αδελφότητας των Μοναζουσών του Μοναστηριού είχε ήδη αρχίσει να μειώνεται δραματικά. Ως αποτέλεσμα τούτου, η Τρίτη Ηγουμένη, Χριστονύμφη Μοναχή, κατά κόσμον Αικατερίνη Πετίνη, για αρκετά έτη εγκαταβίωνε μόνη, με αποτέλεσμα οι πολλές δυσκολίες να οδηγήσουν το Μοναστήρι σε σταδιακή αποδυνάμωση. Η Ηγουμενία της Χριστονύμφης Μοναχής γνώρισε την πολυετή εγκατάλειψη από Αδελφές Μοναχές ταυτόχρονα με διαρκείς αντιξοότητες και άλυτα προβλήματα. Εκοιμήθη στις 11 Ιουλίου του 1996.
Λίγα χρόνια πριν, τον Οκτώβριο του 1991, είχε έλθει στο Μοναστήρι η Μοναχή Μαρίνα, ενώ λίγους μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του 1992, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, ήλθε και η Μοναχή Φιλαρέτη. Η ανασυγκρότηση της Μονής ήταν δύσκολο έργο, ωστόσο η ανακαίνιση ξεκίνησε υπό την άγρυπνη παρακολούθηση του πνευματικού πατρός, Αρχιμανδρίτου Νικολάου Λιόλιου.
Ήδη η αποπεράτωση είχε τεθεί ως προτεραιότητα και σε σύντομο χρονικό διάστημα άρχισε η αποκατάσταση και ολοκλήρωση των ημιτελών χώρων. Με πολλή αγάπη και προσευχή, αλλά και με την ένθερμη εργατικότητα και ενίσχυση των πιστών, η διακαής επιθυμία των Μοναζουσών έγινε πραγματικότητα.
Το Μοναστήρι πλέον «αναστήθηκε» με την πνευματική ευεργετική δράση της αδιάλειπτης προσευχής και ίσαμε σήμερα αποτελεί ευλογία και παρήγορη ελπίδα για όλο το πλήρωμα των πιστών. Μετά την κοίμηση της Ηγουμένης Χριστονύμφης Μοναχής το 1996, το Ιερό Ησυχαστήριο έχει ίσαμε σήμερα Ηγουμένη, την Μοναχή Φιλαρέτη, κατά κόσμον Ευγενία Παριάρου. Προσηλωμένη στον Θεό και το Θέλημα του επιτελεί, με αγάπη και απλότητα καρδιάς, τα διακονήματα που αφορούν την εύρυθμη λειτουργία της Ιεράς Μονής.
Η Ηγουμένη Φιλαρέτη, έχοντας ως ιερό θεμέλιο Τον Χριστό, την προσευχή και την πνευματική άσκηση, διατηρεί, με τη δέουσα ιεροπρέπεια, το Μοναστήρι ως ένα σημαντικό προσκύνημα ευλάβειας. Ωστόσο, το Μοναστήρι του Αη Λια, το ζωντανό και εύγλωττο αυτό μνημείο της πίστης μας, χρήζει ιδιαίτερης μέριμνας και επιβάλλεται να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια για συνολική αναβάθμιση των χώρων του, ώστε να διατηρηθεί εφεξής αναλλοίωτο από τον πανδαμάτορα χρόνο.
Η όλη εμφάνιση του Ησυχαστηρίου του Προφήτη Ηλία διαθέτει πολλά από τα χαρακτηριστικά της παραδοσιακής μοναστηριακής αρχιτεκτονικής, Ολόγυρα περιβάλλεται από υψηλό τοίχο, ενώ στο μέσον ορθώνεται με ένα ήρεμο μεγαλείο ο κυρίως Ναός.
Ο Ναός αυτός αποτελεί την καρδιά του Μοναστηριού και ο εσωτερικός του χώρος, με έντονο μυστηριακό χαρακτήρα, αποπνέει πνευματική ευωδία. Εκεί, ο προσκυνητής βιώνει θρησκευτική ιερότητα και κατάνυξη, έναυσμα που οδηγεί σε στοχασμό, περισυλλογή και προσωπική πνευματική ανόρθωση. Αγιογραφημένος Ναός, με περίτεχνο μαρμάρινο τέμπλο, τοίχους και εικονοστάσιο πλούσια διακοσμημένους με βυζαντινές τοιχογραφίες, που αποδίδονται με βαθιά εσωτερική χροιά.
Στον περιφραγμένο υπαίθριο χώρο, αυτός που δημιουργείται γύρω από τον Ιερό Ναό, στεγάζονται το Δεσποτικό, το Αρχονταρίκι, η Βιβλιοθήκη, το Οστεοφυλάκιο, η τραπεζαρία, το μαγειρείο, ο ξενώνας, οι βοηθητικοί χώροι, το Κοιμητήριο και τα Κελιά των Μοναζουσών. Υπάρχουν, επίσης, τα Εκκλησάκια που είναι αφιερωμένα: στην Αγία Παρασκευή και Άγιο Ιωάννη Πρόδρομο, στον Άγιο Λουκά της Κριμαίας, καθώς και τα Ναΐδρια αφιερωμένα στην Αγία Μαρία Μαγδαληνή, την Αγία Μαρκέλλα και τους Αγίους Πάντες. Αξιοθαύμαστη όσο και καταλυτική είναι η δύναμη του μοναχισμού, η οποία, από πνευματική άποψη, είναι έκφραση, μαρτυρία και βίωση, που μας ενδυναμώνει.
Στην αέναη ροή του χώρου και του χρόνου, το Μοναστήρι του Άη Λια είναι ρίζα πνευματική, που κληροδοτήθηκε σε μας και απομένει ισόβιο θυμητάρι και διαχρονική βεβαιότητα. Καθημερινά η ματιά μας στέκεται στο ορεινό αισθητικό φόντο, εκεί όπου υψώνονται τα Τουρκοβούνια, ο παναρχαίος «Αγχεσμός». Στο Νέον Θαβώριον Όρος, ο Άη τας επισκοπεί με θαλπωρή ολάκερο το αθηναϊκό λεκανοπέδιο. Η αναστική θωριά του δεσπόζει επιβλητικά στην κορυφή του Λόφου, σε πανοραμική θέση, από όπου ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει το μεγαλείο της φύσης, του ουρανού και της θάλασσας. Έχοντας ανεμπόδιστα εμπρός ολάκερη την Αθήνα, το πάνσεπτο Ησυχαστήριο του Προφήτη Ηλία προσθέτει στο διάβα των χρόνων το δικό του αυθύπαρκτο ορθόδοξο κάλλος. Σήμερα, παρότι η Χώρα μας συνθλίβεται στις μυλόπετρες της παγκοσμιοποίησης, εμείς, ας ακολουθούμε τις μακραίωνες παραδόσεις πίστης και πνευματικού πολιτισμού. Αυτές που μας έχουν μπολιάσει γερά με άρρηκτα δεσμά. Πάνω στα πανάρχαια Τουρκοβούνια (τον αρχαίο «Αγχεσμό»), το Ιερό Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία παραμένει πάντα το Θαβώριον Όρος της Θείας Μεταμορφώσεως, όχι μόνο για την Μοναστική Αδελφότητα, αλλά και για εκείνους που, με εσωτερική ενδοσκόπηση και ευλάβεια, προστρέχουν να λάβουν την Χάριν του κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Την ιερή απαντοχή που αγγίζει την ψυχή με ιστορικούς αντίλαλους και Ελληνορθόδοξες παρακαταθήκες.
Ιερό ευεργέτημα το Μοναστήρι του Αη Λιά. Ευφρόσυνη φωτεινή ελπίδα, αντίκρυ στο φόβο που σπέρνουν οι αξεδιάλυτοι κυματισμοί του μέλλοντος. Ακριβοθώρητο θυμητάρι που αναπέμπει ύμνους και ενσταλάζει μέσα μας το ζωογόνο θυμίαμα Πίστης, σεπτή υπόμνηση που καίει στο εικονοστάσι της μνήμης.
απόσπασμα από το άρθρο / παρουσίαση
του Ζωγράφου – Συγγραφέα
Αποστόλη Νικ. Σαχά
