Η Αθήνα στις αρχές του 20ού αιώνα γνώρισε το φαινόμενο της ανοικοδόμησης. Η πόλη επεκτεινόταν διαρκώς. Στην περιφέρεια της πόλης άρχισαν να δημιουργούνται εγκαταστάσεις παραγωγής και κατεργασίας οικοδομικών υλικών. Ως τέτοιες παρουσιάζονται και οι εγκαταστάσεις του καμινιού. Στο Γαλάτσι υπάρχουν δύο ασβεστοκάμινα, τα οποία τροφοδοτούσαν με ασβέστη τις οικοδομές της Αθήνας. Το ένα βρίσκεται στο ανενεργό πλέον λατομείο Λεβεντάκη και αποτελεί ιστορικό δείγμα του φούρνου «περιοδικής καύσης». Το δεύτερο βρίσκεται στην οδό Καραϊσκάκη, είναι τύπου Hoffman και ιδιοκτήτες του ήταν δύο Έλληνες από την Κρήτη, ονομαζόμενοι Τσιδάκης και Μιχαλάκης. Η ασβεστοκάμινος αυτή κατασκευάστηκε το 1933 από Γερμανό μηχανικό και Έλληνες τεχνίτες από τη Δράμα. 
Η λειτουργία του εν λόγω καμινιού χωρίζεται σε δύο περιόδους σε σχέση με το είδος της πρώτης ύλης της καύσης. Στην πρώτη περίοδο χρησιμοποιούσαν κάρβουνο, ενώ στη δεύτερη περίοδο το κάρβουνο αντικαταστάθηκε από το πετρέλαιο. Γύρω στο 1970 το καμίνι έπαψε να λειτουργεί. Το 1995 χαρακτηρίστηκε διατηρητέο μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού. Σήμερα, ο ισόγειος χώρος του παλαιού εργοστασίου Ασβεστοποιίας έχει μετατραπεί σε ένα μοντέρνο και όμορφο Πολιτιστικό Κέντρο, διατηρώντας, όμως, τον όγκο και τα βασικά μορφολογικά χαρακτηριστικά της τότε ασβεστοκάμινου. Αξίζει, πάντως, να σημειώσουμε πως οι εργάτες των ασβεστοκάμινων ήταν εκείνοι που έκτισαν τα πρώτα σπίτια της περιοχής και έγιναν οι πρώτοι κάτοικοι του Γαλατσίου.
